Her insanın doğuşta varolan fıtratı aslında, bugün her neyin yokluğundan şikayet ediyorsak, işten tam olarak odur. Saf, temiz, dürüst, paylaşımcı, sevgili, saygılı, sıcakkanlı, ayrım yapmayan, bütünleştirici vb… Zamanla ailemiz, arkadaşlarımız, okulumuz...

Günlük kaygılara, kişisel egolara ve çıkarlara, benlik düşüncesine kurban ettiğimiz değerlerden biri dayanışma. Biz olmanın ruhunu, kuvvetini ve heyecanını hissettiğimiz o derin duyguların ve davranışların başında geliyor. Bununla birlikte moda...

Hayatımızın her anında yapageldiğimiz, belki bir refleks belki kanıksadığımız ve farkında olmadığımız bir alışkanlık. Bir türlü kendimiz için yapamadığımız ama kendimizden başka herkes için acımasızca ortaya koyduğumuz bu durum, yargılamak.

Özümüzde var olan değerlere, derinlerde var olan hissiyatımıza çoğu zaman aykırı olduğunu düşünüyorum batıdan aldığımız kelimelerin ve oradan elde ettiğimiz bazı bilgilerin. Çok daha iyileri Doğu’da var iken...

İş dünyasının vazgeçilmez kelimesi. Her iş ilanının aranan yetkinliği ve her iş görüşmesinin favori konusu; Ekip çalışmasına yatkın olmak, takım oyunu oynayabilmek, takım için uyumlu bir birey olmak. Muhtemelen bu aşamaların hiç birinde...

Bilinçaltı beynimizin farkında olmadığımız yanıdır. Bütün istemsiz vücut fonksiyonlarını kontrol eder. Bir anlamda otomatik pilottur. Hafıza deposudur. Deneyimlerimizi hatıralar şeklinde depolar. Zihnimizin daha derin olan bu kısmı...

Uzun uzun beylik lafları ederek ahkam kesebileceğim bir konu değil. Her gün onlarca defa bilerek veya bilmeyerek aynı ölümcül günahı işlerken, şimdi çıkıp dedikodu öyle kötüdür, dedikodu böyle çirkindir diyecek...

Yanlış ya da yersiz kullandığımız kelimeler, konuşma tarzımız, ses tonumuz bunların çoğunda yaptığımız ve farkında olmadığımız hatalar, dinlenme süremizi ve kalitemizi oldukça düşüren etmenler olarak karşımızda duruyor...

Bir türlü aradığımız gücü bulamıyoruz içimizde. Dilimizde her zaman bir değişme arzusu. Değişim ve gelişim ile ilgili nutukları en iyisini biz atıyoruz. Ama iş adım atmaya gelince, zincirlerle bağlanmış gibi elimiz kolumuz.

Neye inanmak istediğimizle başlıyor her şey. Bilmem hangi yarışı kazanmak mı mutlu edecek sizi? Yoksa soğuk bir ameliyat odasında bitirdiğiniz bir kalp nakli mi? Herkes istediği cevabı verebilir. Belki cevap bulması...

Hayat çoğu zaman, hepimiz için bir yönden zorlayıcı. Kimimiz işinde, kimimiz özel hayatında bir şeylerin yoluna girmesi ya da bir şeylerin daha iyi olması için çabalıyoruz. Bunu yaparken en çok insanlarla, kendimizden başka insanlarla uğraşıyoruz.

Ben yorgunum artık...

İnsan daha nelere dayanmalı hayatta. Daha nelerle karşılaşmalı. Her gün haberlere bakıyorum, niye bakıyorsam. Sanki iyi şeyler görüyorum. Bugün bir polis memurunun vurulma anı kameralarda...

Randy Pausch "Last Lecture" (Son Ders) isimli bir gelenek üzerine harika bir konuşma yapıyor. Tüm koşturmacaların, tüm hedeflerin, tüm eğitimlerin ve tüm bilgilerin karşısında anlamını kaybettiği ölüm...